ఓ వాన కురిసిన రాత్రి! ఆమె తోడున్న రాత్రి....

నా అలసిన కనురెప్పల
దిగువన దాక్కున్న కథలన్నీ
నీ గుసగుసల్లోంచి పుట్టినవే సుమా!
ఒఠ్ఠు, ప్రేమసాచ్చి....

ఎప్పుడు కురిసినా, ఎలా కురిసినా
ఓ తన్నమయత్వంతొ కురుస్తూంటూంది
ఏరికోరి,  మరీ
కొన్నింటిని బంధించబోతానా
నగ్నంగా పట్టుకున్నానేమో
సిగ్గుతొ వేళ్లసందుల్లోంచి జారుకుంటయి
ఆ సిగ్గులోనూ నువ్వే కన్పడ్డావులే....

భోరున కురిసినప్పుడల్లా, తెలియని విషయమేదో
కుండలతో ఒంపుతున్నట్టూ.....
నెమ్మదించినప్పుడల్లా ఓదారుస్తున్నట్టూ.....
మొత్తానికి కురిసిన ప్రతిసారీ
ఓ జ్ఞానోదయమైనట్టూ
నా అజ్ఞానాన్నేవరో గుర్తుచేస్తున్నంత వాన

అదే వెన్నెలా, అదే వానా
వెన్నెల్లాంటి వానలా, మనల్ని అనుకరిస్తున్నారా ఏం?
నువ్వేమో వెన్నెలా నేనేమో వాన
నీకేమో కుండల్లో నింపుకోడానికీ
నాకేమో కళ్ళనిండా పర్చుకోడానికీనూ......
ఇలా ఎవరికైనా జరిగేనా
నీకూ నాకు తప్ప...
నేనేమో భూమిని  చుట్టేస్తూ
నువ్వేమో ఆకాశాన్ని చుడుతూ...
ఎన్నాళ్ళయిందనీ ప్రేమనీ ,వొర్షాన్ని,
 నిన్నూ కట్టేసీ...

అన్నింటినీ నీలో చూసుకున్నాకే
నాకో తృప్తి అయింది... 

ఈ వాక్యంలోఏం మాట్లాడవు,  నీ నిశ్శబ్దమే జవాబంటూ
అవునులే నీ ప్రేమకి భాషుండదని
అర్ధమవటానికి జీవితాంతం పడుతుందిలే...
అదే ప్రేమంటే...
ప్రేమ..వర్షం లాంటి ప్రేమ!
నీనా ప్రేమ...
వర్షం అసూయపడే ప్రేమ
                    -----వాసుదేవ్